Είναι μικρός αυτός ο κόσμος,

Είναι μικρός αυτός ο κόσμος,

Είναι μικρός, αυτός ο κόσμος δε χωράω,

Αυτή η σφαίρα Λες και είναι σκοτεινή, 

Γι' αυτό και θέλω να τελειώσω να ησυχάσω

 Σε άλλο κόσμο η ψυχή μου να βρεθεί  

Ίσως εκεί να μην πονούν να μη δακρύζουν 

Ξυπόλητη και νηστικοί να μη γυρίζουν

Ίσως εκεί, ισότητα να κυβερνάει

Ίσως ο ένας για τον άλλον να πονάει

Είναι μικρός αυτός ο κόσμος να Χωρέσω 

Μη μου ζητάς να κρατηθώ δεν θα μπορέσω

Αυτό τον κόσμο δεν τον θέλω, δεν τον πάω

 Παρακαλάω να τρελαθώ να μην πονάω

Τα πόδια μου έχουν παγώσει από το κρύο 

Το πεινασμένο μου το στόμα έχει σφραγίσει,

Η ανηφόρα το κορμί μου έχει Λυγίσει

Για αυτό και θέλω η ψυχή μου να με αφήσει

Όπου και να κοιτάξω βλέπω βλέμματα πονεμένα που Πικραίνουν Τη ψυχή μου.

 Μια μέρα ο άντρας μου ήρθε από μια δουλειά στο σπίτι ξυπόλυτος. Τον ρώτησα Περίεργη,καλέ που ειναι τα παπούτσια σου ?? Μου λέει: τα έδωσα σε μια ψυχή που τρέχαν αίμα τα πόδια του ο λόγος που το λέω ,ειναι ότι έτσι μου βγήκε αυτό το ποίημα!

Γιώτα Ξένου



Ονομάζαμε Γιώτα Ξένου. Παιδί της διασποράς με μια καρδια γεμάτη Ελλάδα. Σας στέλνω την αγάπη μου μέσα από όλα αυτά που έχω γράψει. Έχω γράψει για όλους και για όλα. Μη ξεχνάτε την πατρίδα μας. Σε όποια γωνιά της γης και να βρίσκεστε!